कविता – उरलेला आवाज

कविता – उरलेला आवाज

तो स्वतःच

स्वतःच्या प्रश्नांची

उत्तर बनून उभा होता कधी—

आज मात्र

प्रश्न तसाच उभा आहे,

आणि उत्तर

आतल्या अंधारात

निःशब्दपणे विरून गेलं आहे.

जो जखमांशी संवाद साधायचा,

वेदनांना शब्द देऊन

त्यांचा अर्थ शोधायचा,

तोच आता

स्वप्नांशी बोलत नाही—

जखमा आहेत,

पण त्यांना

आवाज उरलेला नाही.

प्रेमाचा गुन्हेगार असल्याची

खुली कबुली देणारा तो,

एक दिवस

प्रेमालाच कवेत घेऊन

निघून गेला—

मागे राहिली

फक्त अपराधी शांतता

आणि न संपणारी पोकळी.

कटू सत्य

हसण्याच्या आड लपवणारा,

सगळ्यांपेक्षा वेगळा भासणारा,

आज मात्र

गर्दीतही ओळखू येत नाही—

कारण वेगळेपणाच

हळूहळू विरून गेलाय.

ज्या शब्दांत

वेदनेची आग होती,

विचारांची धार होती,

तत्त्वज्ञानाची खोल समज होती—

तोच सूर,

तेच वेड,

तीच आर्त हाक

आज ऐकू येत नाही.

तो गेला…

आणि अचानक जाणवलं—

मैफल तशीच आहे,

लोक तसंच बोलतायत,

हसतायत,

विचार मांडतायत…

पण त्या शब्दांना

आतून जाळणारी

अस्वस्थ आग नाही.

आज सगळं आहे—

शब्द आहेत,

आवाज आहेत,

गर्दी आहे,

संवादही आहेत…

पण ज्याच्यामुळे

ही मैफल जिवंत होती,

तो नसल्यावर

कळून चुकतं—

सगळं बोलणं

संवाद नसतं,

आणि सगळं जगणं

खरं असणं नसतं.

काही माणसं जातात तेव्हा

फक्त एक देह हरवत नाही—

तर विचारांची धार,

भावनांची खोली,

आणि

असण्याची अर्थपूर्णता

हळूहळू

निःशब्द होत जाते.

तो आवाज आता नाही—

पण त्याच्या अनुपस्थितीतूनच

आपण शिकतो

की

खरी माणसं

गेल्यावरच

आपल्याला

पूर्णपणे

कळतात.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : १६/१२/२०२५ वेळ : ०६:०३