कविता – साक्ष

कविता – साक्ष

मनाच्या ओसाड खोलीत

आजही ठेवायला काहीच उरलेलं नाही—

जे असायला हवं होतं

ते नशीब घेऊन गेलं,

आणि जे राहिलं

ते फक्त शून्याची सावली.

ज्या एका क्षणासाठी

मी मनापासून तुटून पडलो होतो,

तो क्षण आता

डोळ्यांसमोर उभा राहूनही

ओळखीचा वाटत नाही—

जणू वेळच मला विसरून गेली आहे.

तुझ्या शांततेनं

मला जगायचं शिकवलं;

कारण या गोंगाटी जगात

शब्द खूप आहेत,

पण अर्थ मात्र

हळूहळू विरून जातात.

तू गेल्यावर

मी स्वतःलाही हरवून बसलो—

तुझ्या अस्तित्वाची साक्ष

आज फक्त आठवणी देतात,

आणि त्या सुद्धा

हातातून निसटणाऱ्या वाळूसारख्या.

तू नसल्यावर कळलं,

‘जीवन’ म्हणवली जाणारी गोष्ट

खरं तर

भावनांचं नाजूक मृगजळ आहे—

दिसत सगळं आहे,

पण धरायला

काहीच नाही.

आम्ही हसतो खरे,

पण ते फक्त जगासाठी—

या हसण्यामागे

आनंद नसतो,

तर वेदनांना लपवण्याची

एक थकलेली कला असते.

आणि तरीही—

ही रिकामेपणाची जाणीवच

मला माणूस ठेवते,

कारण

दुःख समजून घेणं

हीच तर

संवेदनशीलतेची खरी सुरुवात आहे.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : १४/१२/२०२५ वेळ : ०६:१२