कविता – श्रद्धा – सबुरी

कविता – श्रद्धा – सबुरी 

धावणाऱ्या जगात,

क्षणाक्षणाला मिळवण्याची हाव,

आणि हरवण्याची घाई...

पण तिथेच कुठेतरी शांत उभी असते —

श्रद्धा!

हात जोडून नवस मागत नाही ती,

तर न दिसणाऱ्या मार्गावरही

एक दिवा पेटवून ठेवते ती...

वादळी झोका आला,

तरीही न विझणारा —

तीच खऱ्या अर्थानं तेजाची ज्योत! 

सबुरी — तिची जिवलग सखी,

तिच्या खांद्यावर विसावून

ती काळाच्या गतीकडे पाहते,

आणि हळूच म्हणते —

“थांब... प्रत्येक गोष्ट

आपल्या वेळेनेच फुलू दे...” 

श्रद्धा शिकवते —

की विश्वास म्हणजे बंद डोळ्यांचा अंधार नव्हे,

तर खुल्या नजरेतला उजेड आहे,

जो संकटाच्या पावसातही

आशेचं छत्र धरून उभा राहतो! 

सबुरी सांगते —

की प्रत्येक ओघळणाऱ्या अश्रूचं बीज बनतं,

जर तू वाट पाहायला शिकलास,

तर फुलं स्वतःहून उमलतील —

फक्त थांब... विश्वासाने थांब... 

दोघी एकत्र असल्या की

जीवनात घडते जादू...

काळ थांबतो,

दुःख विरघळतं,

आणि मनात उमटतो स्वर —

“देवा... तू आहेस, म्हणून मी आहे!” 

श्रद्धा म्हणजे प्रकाशाची ज्योत,

तर सबुरी म्हणजे वेळेची शिकवण.

या दोघींच्या सहवासातच

मनाला सापडतो खरा आधार,

आणि आत्म्याला मिळते मुक्ती... 

मग थांब —

हृदयात विश्वासाचा दिवा पेटव,

मनात धीराचा श्वास घे,

आणि चालत राहा...

कारण प्रत्येक प्रवासाच्या शेवटी

लिहिलेली असते तुझीच ओळख —

श्रद्धा आणि सबुरी! 

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०३/११/२०२५ वेळ : ११:३४