कविता – हरवणं

कविता – हरवणं

कधीतरी आपणच कोणाचं संपूर्ण जग बनतो,

त्यांच्या श्वासांच्या लयीत आपला आयुष्य हरवतो...

पण एक दिवस येतो —

जेव्हा आपली उपस्थिती फक्त वाऱ्यासारखी उरते,

तिचं मोल कुणालाच जाणवत नाही.

ते हसतात,

जणू आपल्या अनुपस्थितीतही त्यांचं सुख शोधतात,

आणि आपण —

निशब्द शांततेत

स्वतःचं अस्तित्व गमावून बसतो.

नाती तुटत नाहीत

फक्त भावनांचे धागे सैल होतात,

एकाच्या बेफिकिरीसमोर

दुसऱ्याला गमावण्याची भीती सतावते.

कधी वाटतं —

जपावं, समजावं, थांबवावं,

पण मनाच्या काचा—

एका कटाक्षातच तडकतात.

धुक्यात हरवलेल्या श्वासासारखं

नातं हळूहळू विरतं,

आणि जेव्हा तो माणूस

खरोखर दूर निघून जातो,

तेव्हाच उमगतं —

आपण त्याचं प्रेम नव्हतं गमावलं,

तर आपण त्याचं “असणं” हरवलं.

नाती टिकवण्यासाठी शब्द नव्हे,

तर जाणिवा जपाव्या लागतात;

आणि त्या जेव्हा मरतात,

तेव्हा जिवंत राहतात फक्त आठवणी —

धूसर, तरीही चिरंतन,

जशा संध्याकाळच्या रंगांसारख्या —

मऊ, विरघळणाऱ्या,

पण अंतरी कायम राहणाऱ्या.

कधी कधी,

एखादं नातं संपत नाही,

ते फक्त मौन होतं —

आणि त्या मौनात आपण

आपलं “हरवणं” शोधत राहतो...

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २६/१०/२०२५ वेळ : १७:१९