कविता - "आई... आता तुझी हाक ऐकू येत नाही..."

कविता - "आई... आता तुझी हाक ऐकू येत नाही..."

आई,

पूर्वी तुझं "बाळा" म्हणणं

घंटेसारखं हृदयात गुंजायचं,

तो सूर लागताच

सगळं जग थांबायचं,

आणि मी तुझ्या कुशीत शिरायचो —

सगळं विसरून, शांत निवांत...

आता सगळं आहे —

घर, लोक, आवाज,

पण त्या सगळ्यात

फक्त तुझी हाक नाही...

कपाट उघडलं की

तुझ्या पदराचा अत्तरगंध अजून दरवळतो,

पण त्यात तुझ्या हातांची ऊब नसते.

कधी घरात चपलांचे आवाज ऐकू येतात,

मी सैरभैर होतो —

पण दारात उभं असतं

फक्त एक रिकामं सावट...

आई,

मी आता मोठा झालोय,

काम, जबाबदाऱ्या, वेळेचं गणित…

सगळं छान सांभाळतोय,

पण रात्री अंथरुणावर पडल्यावर

तुझं “झोप लवकर” म्हणणं आठवतं,

आणि डोळ्यांत नकळत

भूतकाळ उतरतो...

तू कधी स्वप्नात येतेस,

हातात पाणी, डोळ्यांत तसाच मायेचा स्पर्श...

पण जाग आली की

हातात उरतं फक्त

आसवांचं ओलसरपण —

आणि मनात

तू नसल्याची खंत...

तू म्हणायचीस —

“सत्याने वागायला शिक.”

आज जेव्हा कठीण निर्णय घ्यायचे असतात,

तेव्हा तुझा आवाज

मनात कुठूनतरी येतो —

शब्द नसलेली हाक...

आणि नकळत

तूच माझ्या बोलण्यात मिसळतेस...

आई,

तू आता बोलत नाहीस,

पण तुझं अस्तित्व

मी दर श्वासात अनुभवतो.

तुझ्या शिकवणीतूनच

‘मी’ उभा आहे —

दृढ, पण तरीही

तुझ्या आठवणींवर अवलंबून...

आणि म्हणूनच —

आता तुझी हाक ऐकू येत नाही

तरी ती माझ्या मनात सतत गुंजते...

कधी स्पंदनात, कधी नीरवतेत —

तर कधी स्वतःला समजावताना…

जणू तूच सांगतेस —

"मी नाही गेली,

मी तर तुझ्या आतच आहे...

तुझ्या प्रत्येक क्षणात..."

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २५/०६/२०२५ वेळ : ०३:२४