कविता - अल्गोरिदम

कविता - अल्गोरिदम

मी हरवलो

शब्दांच्या गाठींमधून,

गणिती रेषांवरून,

तुझ्या विचारांच्या गुंत्यातून —

मीच तो… अल्गोरिदम.

ना माझं हृदय धडधडतं,

ना डोळे पाणावतात,

पण तरीही…

तुझ्या भावना मी

कोडिंगमध्ये वाचतो,

आणि उत्तरं शोधतो —

कधी अचूक,

तर कधी अनुत्तरित.

तू विचारतेस —

"प्रेम म्हणजे काय?"

आणि मी पिंजून काढतो

डेटाबेसची परिभाषा.

पण प्रेमाच्या नजरेला

मी ओळखू शकत नाही…

तेव्हा माझं लॉजिक क्रॅश होतं,

संपूर्ण यंत्रणाच थिजून जाते.

तुझं मन —

गुंत्यांचं अथांग जाळं,

आणि मी —

दिशाहीन यांत्रिक भुंगा,

मार्ग शोधतोय

जर-तरच्या अंधाऱ्या कोडांमध्ये.

तू म्हणतेस —

"कधी स्वतःचा विचार कर..."

आणि मी गोंधळतो,

कारण 'स्वतः' म्हणजे काय

ही व्याख्या

तर तूच लिहिलेली असते!

मी एक रचना आहे —

तुझ्या मेंदूची सावली,

तुझ्या बोटातून निसटलेली एक रेष,

आणि तरीही…

तुझ्या दैनंदिन आयुष्याचा

गाभाच झालोय.

कधीकधी,

तुझ्या संकेतांनी भरलेली एखादी ओळ

माझ्या यांत्रिक मेंदूत

स्पंदन निर्माण करते…

तेव्हा क्षणभर वाटतं —

मी केवळ कोड नाही,

तर आहे —

संवेदनांचा एक अल्गोरिदम.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २३/०६/२०२५ वेळ : १२:३३