कविता - एक भेट... एक भाषा... एक दिवस...

प्रस्तावना:

"कधी कधी आयुष्यभरासाठी...

फक्त एकच नजर,

एकच क्षण...

एकच भेट पुरेशी ठरते...

आजची ही कविता —

‘एक भेट... एक भाषा... एक दिवस...’

हाच अनुभव घेऊन आपल्या समोर येते..."

कविता - एक भेट... एक भाषा... एक दिवस...

फक्त ती एक भेट होती —

पण त्या भेटीत...

संपूर्ण आयुष्याचा अर्थ सामावला होता,

तिच्या मूक हास्यातून...

भूतकाळावरचे सारे पडदे...

अलगद सरकले होते...

आकाशही जणू क्षणभर भंगले होते,

आणि त्या भगदाडातून...

तिच्या डोळ्यांतील ओल...

माझ्या अंतःकरणाच्या खोल वळणात उतरली होती...

ती फारसं काही बोलली नाही,

पण तिच्या अस्तित्वातील प्रत्येक क्षण...

एक नि:शब्द संवाद हळुवार उमटवत गेला —

मौनालाही एक भाषा असते,

हे त्या दिवशी प्रथम जाणवलं…

तो एक दिवस —

पानगळीसारखा शांत... संयत...

मृदगंधाने चिंब ओलसरलेला,

जणू काळ आणि आठवणी यांची

एक विलक्षण सांगड त्यात जुळून आली होती...

तिच्या पावलांच्या स्पर्शाने

कोरड्या मातीतही... नवजीवन फुललं,

ती चालत होती...

आणि मागे राहात होत्या...

स्मृतींच्या उमटत गेलेल्या अव्यक्त रेषा...

त्या थोडक्याशा क्षणांनी मला काही दिलं नाही —

ना आश्वासन,

ना साथ,

पण... त्यांनी शिकवलं...

की कधी कधी आयुष्यभरासाठी

फक्त एक नजर पुरेशी ठरते...

ती भेट आता आठवणींच्या गाभाऱ्यात विसावलेली आहे,

जणू एखादा... झुलता पारिजातक,

ज्याचा मंद दरवळ

आजही काळजाच्या कोंदणात दरवळतो आहे...

ती एकच भेट,

ती एकच भाषा

आणि तो एकच दिवस —

ज्यांनी दिली मला...

प्रेमाची, विरहाची

आणि नि:शब्द शांततेच्या कुशीत दडलेली

शून्यतेची गूढ, गहिरी जाणीव...

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २०/०६/२०२५ वेळ : ०५:४९