कविता - वटपौर्णिमा - निःशब्द प्रार्थना

कविता - वटपौर्णिमा - निःशब्द प्रार्थना

वडाच्या पारावर,

ती शांतपणे विसावलेली...

धूपाच्या मंद दरवळात 

विरघळलेली तिची निःशब्द प्रार्थना,

वाऱ्याच्या लहरींमध्ये मिसळलेलं

एका निःस्वार्थ नात्याचं स्मरण…

हातात श्रद्धेचा दोरा,

ओठांवर अखंड जप…

हृदयात –

पतीच्या आरोग्याचा 

अमोल संकल्प जागवणारी एक ज्योत...

मनात खोल रेखलेली प्रतिज्ञा,

सावित्रीसारखी सतेज,

काळाच्या कुशीत अंकुरलेली तिची निष्ठा,

आणि संकटांच्या सावल्यांमध्ये

आशेचा शाश्वत प्रकाश झिरपवणारी...

वडाच्या मूळांखाली ती पेरते

सद्भावनेची बीजं,

पानांच्या कुशीत

मौनात खुलतात तिच्या मूक भावना...

हा उत्सव नसतो केवळ परंपरेचा,

तो असतो त्या अदृश्य नात्याचा उत्सव –

जिथे हृदय एकमेकांना निःशब्द कवेत घेतात,

आणि झाड सांगतं –

ती केवळ उपासना वाहत नाही,

तर करते आपुलकीच्या मूळाचं जतन...

कधी चंद्रप्रकाशाच्या निळसर छायेत,

कधी गहिऱ्या स्मृतींच्या सरीत,

ती उभी राहात नाही –

तर जीवनपथावर

काट्यांचं वजन हसत पेलत असते...

ती म्हणजे सावित्री –

केवळ संघर्षाची प्रतिमा नव्हे,

तर विश्वासाला मूर्त रूप देणारी,

आणि मूक स्नेहाला अर्थ देणारी...

वटपौर्णिमा म्हणजे तिची एक नवी प्रकाशवाट,

शब्दांविना उमटलेली स्नेहगाथा...

जिथे तिच्या अंतःस्पंदनासमोर

संपूर्ण निसर्ग नतमस्तक होतो...

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : १०/०६/२०२५ वेळ : १०:२६