कविता - कठोर परिश्रमाचा दीप

कविता - कठोर परिश्रमाचा दीप

क्षणांचे ओले पदर वाऱ्याने सुकतात,

आणि स्वप्नांची पानं सैरभैर उडू लागतात...

तेव्हा मन विचारतं —

"आपणच ठरवलं होतं ना,

की थांबायचं नाही?"

यशाचं फळ कधीच

झाडावर सहजपणे झुलत नाही,

ते रुजतं जिथे माती होते घामाने ओलसर —

वाट पाहणाऱ्या नजरेत नव्हे,

तर झिजलेल्या पावलांच्या ठशांतच उमगतं.

कोण म्हणतं नशिब उघडतं यशाची दारं?

नशिब तर गाढ झोपलेलं असतं...

जागतो तो फक्त परिश्रम —

प्रत्येक रात्र,

आणि थकलेल्या हातात ठेवतो

स्वप्नं साकार करण्याचा मंत्र.

अंधार जेथे घनदाट असतो,

तेथेच एक दीप —

कठोर परिश्रमाच्या तेलावर

हळुवार पण अखंड प्रकाशमान होतो;

स्वतः जळत राहतो,

पण इतरांना उजेड देतो —

शांत, निःस्वार्थ, तेजस्वी.

यश म्हणजे केवळ शिखरावर उभं राहणं नव्हे,

तर प्रत्येक घामटलेला क्षण,

आणि वाटेतील प्रत्येक जखम —

जी माणूस अभिमानाने मिरवत म्हणतो,

"ही आहे माझ्या स्वप्नांची खरी किंमत!"

त्यासाठी लागते एकच कला —

कठोर परिश्रमाची!

तीच घडवते

वाट हरवलेल्या इच्छांचं दिशादर्शक आभाळ,

तीच देत राहते

भरारी घेण्याचं बळ —

पुन्हा... पुन्हा...

प्रत्येक अपयशावर मात करत.

स्वप्नं पहा — पण झोपू नका,

त्यांना सत्यात उतरवायचं असेल,

तर झिजवा स्वतःला प्रत्येक क्षण;

कारण परिश्रमातच दडलेला असतो

यशाचा खरा श्वास...

आणि यशाचा दीप —

फक्त तुमच्या घामानेच उजळू शकतो!

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०९/०५/२०२५ वेळ : ०४:५०