कविता - चहा, बिस्किट आणि शिकवण...

प्रस्तावना:

"कधीकधी आयुष्यातले सगळ्यात गहिरे अर्थ, अगदी सहज घडणाऱ्या क्षणांमध्ये दडलेले असतात.

हातातला चहाचा कप, त्यातून उठणारी वाफ, आणि अलगद बुडवलेलं बिस्किट —

या साध्या प्रतिमांमधून नात्यांची उब, विरहाची नाजूक जाणीव, आणि जीवनाच्या क्षणभंगुरतेची शिकवण मिळते.

ही कविता अशाच एका क्षणाचा अनुभव आहे —

जिथे रोजच्या साधेपणातून उदासीनतेचा गंध दरवळतो,

आणि आठवणींच्या वाफेतून आपल्याला जगण्याचं खरंखुरं भान येतं..."

कविता - चहा, बिस्किट आणि शिकवण...

हातात चहाचा कप...

गरमागरम वाफ...

तुला देऊ, तुला दाखवू म्हणून

माझ्या बोटांनी एक घरटं केलं.

त्या नाजूक घरट्यात

वाफ साचू लागली...

क्षणभर वाटलं —

उब जपता येईल.

पण वाफच ती,

मुक्त होण्यासाठीच जन्मली होती.

एक घटका... दोन घटका...

नंतर फक्त धुकट जाळी.

तेव्हा कळलं —

ही उब फसवी आहे.

हळूहळू बोटं सुटली.

घरट्यात साचलेल्या वाफेकडे पाहताना,

मी निःशब्द थिजलो.

थोडा वेळ तरी

त्याचा गंध टिकेल असं वाटलं,

पण वाफेला कैद कुणी केलंय?

ती पसरली... विरून गेली...

कप थंड झाला,

हात ओलसर झाले,

अन् हृदय —

हळूच कोमेजून गेलं.

बिस्किट...

जे अलगद चहात बुडवलं होतं,

तेही विरघळलं...

गोडवा नाहीसा झाला,

फक्त उरला गाळ...

हसणं नाही,

फक्त ओठांच्या करपलेल्या कडा...

श्वास नाही,

फक्त थकलेल्या छातीची हलकीशी हालचाल.

आणि मी,

रिकामं घरटं हातात धरून,

तुझी वाट पाहणारा...

कधी कधी वाटतं,

त्या वाफेच्या घरट्यातून 

तू परत येशील,

जादूई क्षण होऊन.

पण आता...

ना वाफ उरली,

ना घरटं.

फक्त उरली आठवणींची

एक क्षणभराची उब...

शिकवण?

शिकवण इतकीच —

जगण्याच्या प्रत्येक वाफेसारखं,

सगळं हळूहळू विरघळतंच,

आणि आपण,

त्या गंधमय आठवणींच्या ओलाव्यात,

श्वास घेत थोडं जगत राहतो...

अन्... थोडं थोडं संपत.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २९/०४/२०२५ वेळ ०८:०१