कविता - माझ्या जगण्याची किंमत तू
मी चाललो होतो,
वाऱ्याच्या विरुद्ध दिशेने—
नाव नव्हतं, गाव नव्हतं,
फक्त श्वास होते...
आणि एक अनाम अस्तित्व।
मग…
तू भेटलीस,
आणि मला आलं माझंच भान,
तुझ्या नजरेत मी
पहिल्यांदाच पाहिलं
स्वतःचं प्रतिबिंब।
त्या एका क्षणाने
काळ थांबला,
सर्व प्रश्न मिटले,
जीवनाला लाभली
अर्थाची सावली—
जिथे मी श्वास घेतो
कारण तू आहेस।
जिथे माझ्या श्वासालाही
तुझ्यामुळे मिळते किंमत।
मी कविता नव्हतो,
पण तुझ्यासाठी शब्द झालो।
मी सूर नव्हतो,
पण तुझ्या शांततेत
गूंजू लागलो।
तुझ्या कुशीत विसावलेले क्षण
फक्त क्षण नव्हते—
ते माझं संपूर्ण आयुष्य होतं।
कारण त्या सुवर्णक्षणांनी सांगितलं -
"माझ्या जगण्याची किंमत तू…"
©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई
दिनांक : २५/०४/२०२५ वेळ : ०६:०३
Post a Comment