लघुकथा - धारातिर्थी

लघुकथा - धारातिर्थी 

शहरापासून काही किलोमीटर अंतरावर एक अशी जागा होती जिथे हजारो झाडांनी मुकुटाच्या रूपात हिरवाईने आपले डोके झाकले होते, निसर्गाच्या सौंदर्यात भर टाकली होती आणि तेथून जाणाऱ्या प्रवाशांना नयनरम्य दृश्य दिसत होते. मात्र, त्या जागेवर शॉपिंग मॉल बांधता यावा म्हणून आज काही लाकूडतोडे कुऱ्हाड घेऊन ते तोडण्यासाठी आले होते. सर्व झाडे जीवाची याचना करत होती, पण लाकूडतोड करणारा कुऱ्हाडीने एकेक झाड कापत होता. बहुतांश झाडे तोडण्यात आली होती. शेवटी आंब्याचे झाड आणि सर्वात जुने वटवृक्ष आले, लाकूडतोड्याने आंब्याच्या झाडाकडे कुऱ्हाड उगारताच तो ओरडला, "भाऊ, मला तोडू नकोस, मी तुला गोड आंबे देतो, आम्ही झाडेच तुझे पालनपोषण करतो. तुला तुझ्या आई-वडिलांची शपथ आहे. हे ऐकून वटवृक्ष म्हणाला, "अरे, आंब्या, वेडा आहेस का तू? ज्या आई-वडिलांनी ह्यांच्या कल्याणाचा आयुष्यभर विचार केला, त्यांनाच जे ओझे समजून वृद्धाश्रमात सोडून देतात, त्यांच्याकडून तू अशी अपेक्षाच कशी करू शकतोस?" पुढच्या मिनिटाला कुऱ्हाडीचे घाव त्यांच्यावर होऊन ते दोघेही धारातिर्थी पडले.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २४/१०/२०२३ वेळ : २०:११