कविता – वर्षाअखेरचे क्षण

कविता – वर्षाअखेरचे क्षण 

वर्षाचा शेवट

जणू सांजवेळची हलकीशी सोनपान…

काळाच्या काठावर बसलेले आपण,

आठवणींच्या गोधडीवर

मखमली स्पर्शासारखे दिवस उलटताना पाहतो.

कधी पावसासारखी धावपळ,

कधी उन्हासारखी कठोर तडफ,

तर कधी चांदण्यासारखी शांतता—

साऱ्या ऋतूंच्या छटा

आपल्या मनात अदृश्य चित्रे रंगवून जातात.

या वर्षाने दिलेले चांगुलपण

सुती कापसासारखे हलके, पवित्र;

आणि दुःखाचे दगडी प्रसंग

मनाच्या तळाशी साठलेले—

कठोर पण शिक्षादायी.

आपण चालत राहिलो—

कधी अडखळत,

कधी उन्मुक्त वाऱ्यासारखे उडत,

कधी आपल्या सावल्यांनाच प्रश्न विचारत.

आत्मपरीक्षण हा एक दीर्घ श्वास आहे—

ज्यात आपण स्वतःला

पुन्हा एकदा ओळखतो.

काय मिळवले?

काय गमावले?

काय मनात बोलायचे राहिले?

काय जगण्याने शांतपणे शिकवून दिले?

अंतर्मनातील थकवा

आज जरा विसावत आहे;

काळाच्या ओंजळीतले क्षण

हळूहळू सांडत आहेत —

जणू नदीकाठावरची शेवटची तरंगरेषा

रात्र जवळ येताच शांत होत जाते.

पण शेवट म्हणजे शेवट नसतोच;

तो नव्या उमेदेचा दिवा असतो.

आकाशातल्या चंद्रकोरीसारखी आशा

उद्याच्या उजेडाची चाहूल देत असते.

मनाशी आपण नवा संकल्प करतो—

स्वतःशी अधिक प्रामाणिक असण्याचा,

अडथळ्यांना सामोरे जाण्याचा,

आणि जगण्याला रोज थोडंसं

अधिक अर्थपूर्ण बनवण्याचा.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : १२/१२/२०२५  वेळ : २०:१६

👍🏻👌🏻💐👏

अस्ताचलावर झळाळणारे सरते सुवर्णक्षण अचूक शब्दात हृद्य पद्धतीने टिपले आहेत.

  मनातले भाव शब्दात व्यक्त करण्यासाठी शब्द अपुरे पडतील की काय असं वाटून कवीने एक चित्र निवडलं तेही किती समर्पक मनातल्या विषयाला साजेस आणि कविता आशयाला अनुरूप.

 या दोन्ही वरून कवीच्या स्वभावातला चोखंदळपणा दिसून येतो.

  कविता म्हटलं कि एक लहानसा साहित्यप्रकार डोळ्यांसमोर येतो किंवा कविता म्हणजे काय घेतलं पेन आणि ही अशी लिहिली. असं वाटत असतं सगळ्यांना पण *सुवर्णक्षण* ही दीर्घ कविता वाचतांना असंच वाचत राहावं आणि ती संपूच असं वाटतं रहात . इतका या कवितेचा प्रभाव आहे.

यातच कवीचं कसंब आहे .

  प्रत्यक्ष ,वास्तविक जीवनातल्या घटना प्रसंगांना आशय,शब्द, अभिव्यक्ती आणि कविता या सगळ्यातून सुंदर कलाकृतींचे आकार देऊन रसिकांसमोर साकार करण्याची कला ज्याला अवगत आहे तो कवी........ *गुरुदत्त वाकदेकर*

👁️🙏👁️

अपर्णा अनिल पुराणिक 

विष्णुनगर ठाणे (प)

🙏🙏🙏🙏

अपर्णाताई नमस्कार 🙏🙂

आपल्या इतक्या हृदयस्पर्शी, अभ्यासपूर्ण आणि मनापासून उमटलेल्या प्रतिक्रियेसाठी मनःपूर्वक धन्यवाद. ‘वर्षाअखेरचे क्षण’ या कवितेचा आपण इतक्या बारकाईने, जाणिवेने आणि आत्मीयतेने घेतलेला धांडोळा— कवी म्हणून माझ्यासाठी अत्यंत मोलाची पावती आहे.

अस्ताचलाच्या सुवर्णकिरणांपासून मनाच्या गाभाऱ्यात उमटलेल्या भावविभोर क्षणांपर्यंत आपण केलेली मांडणी विलक्षण सुंदर आहे.

आपण लिहिलं— “मनातले भाव शब्दात व्यक्त करण्यासाठी शब्द अपुरे पडतील असं वाटून कवीने चित्र निवडलं” — ही ओळ वाचून मनापासून आनंद झाला. चित्र आणि कविता यांच्यातील भावसुसंगती आपण ज्या नेमकेपणाने ओळखली, ते जाणून घेणं हा माझ्यासाठी मोठा सन्मान आहे.

कविता दीर्घ असली तरी “वाचत राहावं आणि संपूच नये असं वाटतं” — अशी आपली भावना माझ्या लेखनप्रवासाला नवी प्रेरणा देऊन जाते. कवीच्या स्वभावातील चोखंदळपणा आणि जाणिवेची सूक्ष्मता आपण ज्या शब्दांत मांडली, ती अत्यंत प्रामाणिक आणि मनाला उभारी देणारी आहे.

“प्रत्यक्ष जीवनातील प्रसंगांना आशय, शब्द, अभिव्यक्ती आणि कविता यांच्या माध्यमातून कलाकृती बनवण्याची कला” — हे ज्या संवेदनशीलतेने आपण व्यक्त केलं, तो कवी म्हणून मला अधिक सजग, अधिक मनस्वी होण्याची प्रेरणा देतो.

आपला विश्वास, आपली आपुलकी, आणि आपण दिलेला हा मनस्वी अभिप्राय— हे सर्व माझ्या लेखणीला नवं तेज, नवसंजीवनी देतात.

आपल्या या प्रेमळ, अभ्यासू आणि प्रेरणादायी प्रतिसादासाठी मनापासून आभार. आशीर्वादासमान अशा या शुभेच्छा मनात जपून ठेवतो. 🙏🙂

सस्नेह,

— गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर

🟰🟰🟰🟰