कविता – अनुभवाचे ऋण

कविता – अनुभवाचे ऋण

अंदाज —

क्षणभंगुर वाऱ्यासारखा येतो,

क्षणभर स्पर्शून जातो,

आणि मागे ठेवतो

केवळ कुतूहलाचा सुगंध...

पण अनुभव —

तो अंगार असतो,

जो जाळूनही उजळतो,

जो वेदना देऊनही शिकवतो,

आणि शिकवलेला प्रत्येक धडा

जीवनाचं खरं पुस्तक बनतो.

अंदाज चुकतो —

कारण तो नजरेचा खेळ असतो,

मनाच्या आभाळातला

एक धूसर आकार...

तर अनुभव —

अश्रूंच्या थेंबांतून

घडवलेली सत्याची मूर्ती असते.

आपण अंदाज लावतो —

कधी लोकांबद्दल,

कधी नात्यांबद्दल,

कधी स्वतःच्या शक्यतांबद्दल...

आणि मग अनुभव —

हळुवार पण कठोर गुरु बनून येतो,

आपल्या भ्रमाच्या फळकुटावर

सत्याचं अक्षर कोरायला.

तो सांगतो —

“हरलास तरी चालेल,

पण शिकलेलं विसरू नकोस.”

अंदाज म्हणजे कल्पनेचा झरा,

तर अनुभव — त्याचा परिपाक;

जिथे पडणं, उठणं, पुन्हा चालणं

हेच प्रार्थनेचं स्वरूप घेतं.

अंदाज स्वप्न असतो,

तर अनुभव — जागरण;

स्वप्नात आपण उडतो,

जागरणात आपण चालतो,

आणि चालण्यातच

आपलं खरं उड्डाण दडलेलं असतं.

अनुभवाची राखही उजळते,

म्हणूनच —

अंदाज विसर, अनुभव जप;

कारण अंदाज मनाला मोहवतो,

पण अनुभव आत्म्याला घडवतो...

आणि अनुभवाने घडलेलं जीवनच

सर्वात सुंदर कविता ठरते.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : २८/१०/२०२५ वेळ : ००:४५

गुरुदादा,

अंदाज आणि अनुभवाची अप्रतिम सौंदर्यपूर्ण मांडणी व सुंदर जुगलबंदी. कागदावर काढलेलं आणि काळजात कोरलेलं चित्र जणू रेखाटलं आहे असा माझा अंदाज आहे पण अनुभव सांगतो, कसलेल्या कलाकाराची उच्च प्रतीची काव्यरचना सुंदर शब्दांत गुंफून, प्राण फुंकून सजीव रुपात आपल्या समोर जणू जिवंत करणारा गुरुदादा मोठा अवलिया आहे. मनापासून धन्यवाद आणि आभार

सौ. सुनिता पांडुरंग अनभुले

🙏🙏🙏🙏

सुनिता ताई

आपल्या इतक्या मनःपूर्वक, संवेदनशील आणि सौंदर्यपूर्ण प्रतिक्रियेने “अनुभवाचे ऋण” या कवितेचा खरा आत्मा नव्याने उजळून निघाला. 

आपण म्हटल्याप्रमाणे — कागदावर उमटलेली अक्षरं जेव्हा काळजात कोरली जातात, तेव्हाच ती कविता होते; आणि ती अनुभूती ओळखणारे रसिक हेच खरे सहनिर्माते ठरतात.

आपल्या शब्दांतील ऊब आणि जाणिवांचा स्पर्श मनाला खोलवर भिडला. 

आपल्यासारख्या संवेदनशील वाचकांचा स्नेह, प्रशंसा आणि आशीर्वाद हेच माझ्यासारख्या कवीसाठी सर्वात मोठं “अनुभवाचं ऋण” आहे.

आपल्या या शब्दस्नेहासाठी मनःपूर्वक आभार आणि कृतज्ञता! 🙏🙂

— गुरुदादा