कविता – जीवनगौरव

कविता – जीवनगौरव

जीवन म्हणजे केवळ

श्वासांचे येणेजाणे नव्हे;

तर प्रत्येक धडधडीत दडलेली  

अदृश्य प्रकाशाची 

एक किरणवाहिनी असते.

मनाच्या अथांग गाभाऱ्यात

कधी वादळांचे तांडव,

तर कधी शांत सरोवराची

निश्चल, गूढ, खोल शांतता—

दोन्हींचे साक्षेपी संगम करणारा

हा प्रवास म्हणजेच जीवनगौरव.

आपण पडतो, उभे राहतो,

धडपडतो, तुटतो...

पण पुन्हा उभं राहायची वृत्ती

आपल्याला टिकवून ठेवते.

प्रत्येक जखम

नव्या सामर्थ्याची बीजे पेरते;

आणि प्रत्येक अश्रू

अंधार भेदून  मार्ग दाखवणारा 

अंगारदिवा ठरतो.

स्वप्नांच्या उंबरठ्यावर

कधी भीतीचं सावट दाटतं,

तर कधी धैर्याचा दिवा पेटतो;

आणि दोन्हींच्या मधल्या क्षणी

नेहमी पुढे जाण्याची प्रेरणा

आपल्या अंतर्मनातच असते.

आठव…

प्रत्येक सकाळ

तुझ्या आयुष्याचा

एक नवा अध्याय खुला करतो;

आणि प्रत्येक संध्याकाळ—

"आजचा दिवस व्यर्थ नव्हता"

याची सौम्य खात्री देऊन जाते.

जीवनाचा खरा गौरव

जयघोषात नसतो;

तो असतो—

लहानसहान क्षणांत,

हळूच उदयाला येणाऱ्या

समजुतीच्या उजेडात,

आणि स्वतःला

पुन्हा पुन्हा 

नव्यानं घडवण्याच्या 

अथक तळमळीत.

एक दिवस जेव्हा तू

मागे वळून पाहशील,

तेव्हा तुला जाणवेल—

मार्ग खडतर होता,

पण चालणं अनमोल होतं;

अडथळे कठीण होते,

पण पुन्हा उभं राहण्याची किंमत

सोन्याहून शुद्ध होती.

हाच तर आहे जीवनगौरव—

भूतकाळातील धडे,

वर्तमानाची प्रज्ञा,

आणि भविष्याच्या दिशेनं

दृढ विश्वासाने टाकलेली पावलं.

जगत राहा…

हसत राहा…

कारण जीवनाचा खरा गौरव

काळाच्या पानांवर नव्हे,

तर तुम्ही स्पर्शून गेलेल्या

मनांच्या नाजूक धडधडीत 

शाश्वत अक्षरांनी

कायमचा कोरला जातो.

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई 

दिनांक : ०८/१२/२०२५ वेळ : १०:२६