कविता – तितिक्षेचा दीप

कविता – तितिक्षेचा दीप

तितिक्षा…
हा फक्त शब्द नाही,
तर काळजाच्या कोंदणात प्रज्वलित झालेला
एक शांत, स्थिर, प्रकाशमय दीप —
वादळांनी कितीही झोडपलं तरी, 
न विझणारा, न ढळणारा.

तितिक्षा म्हणजे
सहनशीलतेचा अंतर्मुख, गूढ प्रवाह—
ज्यात दुःख दगडांप्रमाणे खाली बसतात,
आणि त्या दगडांच्या पायघड्यांवरच
हळूहळू उभा राहतो
जगण्याचा मजबूत तट,

तितिक्षा सांगते
स्वप्नांच्या राखेतून
नि:शब्द उमलणारा कोवळा अंकुर;
ज्याला ठाऊक असतं—
आजचं सावट केवळ क्षणभंगुर आहे,
आणि उद्या नवा सूर्योदय होणार आहे.

तितिक्षा दर्शवते
निखाऱ्यांवर चालतानाही
आतली नदी जपणारी
एक अद्भुत, अविचल संयमशक्ती;
दुःखाच्या काठावर उभं राहूनही
विश्वासाच्या ज्योतीला
कधीही न डळमळू देणारी.

तितिक्षा उभी राहते…
उंबरठा ओलांडताना
वेदनांच्या पावलांवर
फुलांचं निःशब्द कवच उमलणं;
लढाई जिंकण्यासाठी नाही,
तर स्वतःला न हरवण्यासाठी
प्रत्येक अश्रू, प्रत्येक संघर्षाला
स्वीकारण्याची मनाची तयारी.

तितिक्षा असते—
मनाला देहापेक्षा विशाल बनवणारी
एक मौन तपश्चर्या;
आणि आत्म्याला कणाकणाने
स्वावलंबन शिकवणारी
अदृश्य, पण अखंड साथ देणारी गुरुशक्ती.

तितिक्षा असते म्हणूनच
आपण उद्याच्या दिशेने चालत राहतो—
घाव सहन करतो, परंतु झुकत नाही;
अडथळे उभे राहतात, तरीही
आपलं आकाश आपणच
दरवेळी नवं, स्वच्छ,
निरभ्र करत राहतो.

तितिक्षा एवढंच सांगते—
“दुःख सहन करून जगायचं नसतं;
दुःखातूनच प्रकाश शोधत
स्वतःचा नवा जन्म घ्यायचा असतो.”

©गुरुदत्त दिनकर वाकदेकर, मुंबई
दिनांक : १०/१२/२०२५ वेळ : ०२:३४